...πνίγομαι....

...είναι καιρός που προσπαθώ ν'αδιαφορώ συστηματικά για αυτά που προσπαθούν
να μου επιβάλουν τα κανάλια ως καθημερινότητά μου....και κατ'επέκταση προβλήματα της ζωής μου.....έχω σταματήσει να γράφω "σοβαρά post"....επίσης αρκετό καιρό.....
Ίσως κάπου μέσα μου παραμυθιάζομαι ότι μπορώ να ζήσω χωρίς να παίρνω
μέρος σε όλα αυτά.....όμως....είμαι μέρος όλων αυτών!

Κάνω δύο δουλειές για να ζω αξιοπρεπώς και δεν μ'ενοχλεί......αλλά μ'ενοχλεί
η πιθανότητα να κάνω δύο δουλειές για να μην σκέφτομαι τι γίνεται γύρω μου....

Κοντεύω να σταματήσω να παίρνω και Κυριακάτικη εφημερίδα....τα ίδια και τα ίδια....
....σκάνδαλα που φαίνονται...άλλα τόσα που δεν φαίνονται, ιδιοτελείς πολιτικές κινήσεις,
δειλία, αναξιοκρατεία.....οι έλληνες πολίτες να παρακολουθούν απαθέστατοι και να υποστηρίζουν τους μεν ή τους δε, λες και διαλέγουν ομάδα ποδοσφαίρου για το ματσ της Κυριακής και όχι ανθρώπους που ρυθμίζουν το μέλλον μας και την ποιότητα ζωής μας.......πουθενά φως....και να προσπαθώ να ισσοροπήσω ανάμεσα σε όλα αυτά και να ξεκινώ την μέρα μου χαμογελώντας......

Περπατώ ανάμεσα σε όλη αυτή την ανοησία και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι και να έχω σκυφτό κεφάλι πολλές φορές. Όταν ήμουν στην Αγγλία έλεγα ότι όταν γυρίσω πίσω, θα περπατώ και θα κοιτάω πάντα μπροστά τον καταγάλανο ελληνικό ορίζοντα......αυτόν που τρέχει στις φλέβες μου γαμώ τον μπελά μου.......για αυτόν που πίνωντας τα ποτάκια μας με τον Νίκο ένα βράδυ στο ξενοδοχείο Sanderson στο Λονδίνο, περιτριγυρισμένοι από όλη την μοδάτη Λονδρέζικη "αφρόκρεμα" και γιορτάζοντας επαγγελματικές επιτυχίες εκεί που οι περισσότεροι καριερίστες θα ήθελαν κάνουν καριέρα, δακρύσαμε μόλις θυμηθήκαμε ένα ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο............

Γύρισα λοιπόν και πιάνω τον εαυτό μου με σκυφτό κεφάλι....αρνούμενος να δεχτώ αυτόν τον γαμημένο αρρωστημένο θίασο που κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα.....χωρίς την πλειοψηφία των ανθρώπων να νοιάζονται για τίποτα πέρα από τον μικρόκοσμό τους....

..."που εγώ να τρέξω ξεκινώ....μεσ'της παγκόσμιας λογικής τα 5 μέτρα" όπως λέει το τραγούδι......αυτό ακριβώς....μια χώρα πολλών "χιλιομέτρων" ιστορικά και πολιτισμικά, εγκλωβισμένη σε μία λογική "5 μέτρων".........

.....δεν ξέρω τι θα κάνω και πως θα αντιδράσω......

...κάτι πρέπει να γίνει όμως ρε πούστη μου.....

....όπως λέει και το τραγούδι των Waterboys.....
...ζω σε μια χώρα που....
...where criminals are televised
politicians fraternize
Journalists are dignified and everyone is civilised
And children stare with heroin eyes

...το τραγούδι μιλάει για την Αγγλία....αλλά θα μπορούσε να είχε ειπωθεί
και για την σύγχρονη Ελλαδίτσα......


---------------------------------

Man looks up
on a yellow sky
And the rain turns to rust in his eye

Rumours of his health are lies

Old england is dying

His clothes are dirty shade of blue
And his ancient shoes worn through
He steals from me and he lies to you

Old england is dying

Still he sings an empires song
And he keeps his navy strong
And he sticks his flag where it ill belongs
Old england is dying

Youre asking what makes me sigh now
What it is makes me shudder so
Well I just freeze in the wind
And I'm numb from the pummeling of the snow

That falls from high in yellow skies
Where the time stained of england flies
Where the homes are warm and the mothers sigh
Where comedians laugh and babies cry

Where criminals are televised
politicians fraternize
Journalists are dignified and everyone is civilised
And children stare with heroin eyes

Old england!
Evening has fallen
The swans are singing
The last of sundays bells is ringing
The wind in the trees is sighing
And old england is dying